kraina jest głęboko wżarta w nas, wdrukowana 

w podobwodzia. straszna tam wikłanina, zdaje się, 

że twórcy podczas malowania rozstroiły się kolory, a 

włosie pędzli, drżąc niczym w febrze, kreśliło jedynie 

wstążyny Möbiusa, kąty nieprzyległe. 

to nasz deep state, deep church, bajka rządzona 

przez mit, obszar stoczny przez legendy, jakby 

były wyniszczającym choróbskiem. 

wieżowce o tępych iglicach leniwie trącają światełko 

rosnące nieco powyżej, diabelskie młyny mielą cirrusy. 

ludzi tam – jak na lekarstwo, ot: półdziki zwierzętostan 

umierający z nudów w klatkach ze szkła i plastiku. 

przeważnie szczekwa zamiast mowy, 

echo dudniące w betonowych ostępach. 

jest tor, na którym trwa wyścig wehikułów czasu (który 

pierwszy dotrze do Prakońca?), są puszcze, głuche i ślepe 

bory, gdzie wychwala się Brak, oddaje cześć wyrżniętym 

w żywicznym drewnie smolnym bożkom, ponurakom 

z brodami po kostki, zaś przybyszów raczy się 

miłymi słowami kończącymi się na -rniczać, -erdalaj, 

sa hordy dzieciaków bawiące się w resztkach złota płatkowego 

(kaleczą dłonie do krwi, ale najwyraźniej to lubią), 

klinicyści wszczepiający grudki, od których przechodzi 

wszelki ból. jest śmiech, choć głupi i bez powodu. 

warstwy wykruszają się i widzę miejsca łączenia, 

ślady prucia i ponownego zszywania, dziurki po igle. 

dostrzegam płócienko, materiał otwarty o relikwie. 

wyglądający tanio, ale nie na sprzedaż nawet za miliony. 

przedarłby się, jakby tylko skrobnąć paznokciem. 

nie mam odwagi. trochę boję się tego, co zakrywa. 

...no dobrze, jutro odsłonię. uwierz.