A jednak taka maleńka. 

Skręciwszy żołądek i jelita 

umknęła z roztrzęsionego ciała 

wraz z westchnieniem. 

Razem z ćmami krąży po pokoju 

wokół lampy 

i ostudza skraplające się na zegarze 

ego. 

Wierzy wyrwanym z wyobraźni światom 

śledząc ich stygnące na twarzy krople. 

Pokłada nadzieję w wyszeptanych  

z jedwabiu myślach 

jakby zamykała larwy w kokonach. 

Przetrzyma i scenariusze 

ubrudzone cudzymi rękoma 

i ich odciski w ujrzanych spadających gwiazdach. 

Nawet szelest wśród włosów 

taki sam jak jej powietrze, 

którym oddycha pełną piersią.

2001-10-17