spocznę na kozetce 

rozepnę szary prochowiec 

zobacz duszę czystą 

zdejmę bordo beret 

w nim schowam serce 

które pragnie bić dla ciebie 

z kieszeni wyjmę pomięte wiersze 

przeczytam ci jeden 

może zmiękniesz 

przygarniesz mnie do swego życia 

będę śpiewał poezję 

czystym wreszcie 

obmyję stopy 

przebyłem kawał drogi 

od narodzin po kłamstwa i pożogi 

skonałbym bez wybaczenia 

przed mostem życia 

nikt prócz ciebie 

nie podałby szklankę wody