udawaj, że byliśmy w tej prehistorii, czasach 

zawieszonego na mosiężnym druciku 

szkiełka i oczka. że nie wylęgliśmy się teraz, 

z idyllicznie barwnej niestałości, w epoce 

będącej prawdziwym kuszeniem losu 

(i dobrze!). 

postaraj się zatęsknić za wiekami, w których nie 

znało się substancji istniejących na prawach logiki, 

choć tak od niej różnych. 

niemożliwe? cóż... widocznie jest nam pisana 

wieczna podróż we flowerpowerwagenie, 

machinie z kolorowego światła, co sunie 

po ciemnej szosie, przy której stoją 

`funkcjonariuszki publiczne` 

(odwracam wzrok z niesmakiem), 

a dzieje pełne rozwagi, te bez nas, 

muszą się zdawać muchą siadającą na powiece, 

kłujką w zasklepiającej się ranie. 

zaraz ktoś powie: 

–  do czego miałaby być ta nostalgia – do więzów? 

–  tylko głupi by narzekał! 

za moment ktoś się popuka w czoło. 

a ja tylko spoważnieć chciałem. 

na sekundę i bez trzymanki 

(e, to jednak niepotrzebne kulturwysyństwo!).