Mnie się podoba :)

Idea wiecznego świętowania przeczy nie tylko biblijnemu nakazowi życia w trudzie i znoju, w pocie czoła, lecz także... zdrowemu rozsądkowi.

Co jednak,

kiedy rodzisz się z beznadzieją osoby ciężko niepełnosprawnej przykutej do czyjejś dożywotniej obsługi

??

Radosne są nadzieje,
Gdy s a m orzesz, siejesz,
Lecz co się w duszy dzieje,
Gdzie wcale tak NIE JEST

;(

UWAGA

Co 5. Polak /i co 5. jego rodzina/ zmaga się z niepełnosprawnością

Dar pełni zdrowia /i samoobsługi/ jest tak rzadki

jak kwiat paproci
O j-a-k-i-e-j nadziei mowa, kiedy dla rodziny /i społeczeństwa/ jesteś tylko ciężarem

i musisz

dzień w dzień i noc w noc

liczyć na całodobową obsługę innych

Wtedy otoczenie można zdefiniować jako hieny lub Samarytan.No bo jakoś Najwyższy musi nas ocenić po wygnaniu.

Dobry Ojcze Wszystkiego
W tym życia kalekiego
Ułomnego
Z dysfunkcjami
Módlcie się za nimi
Wszystkimi na amen
Przykutymi do ściany

To, że to romans,

(patrz całość)

to

OCZYWIŚCIE

sarkazm

Nie ma takiego dziecka

/pisklęcia, krokodylęcia, szczenięcia itd./

które by nie kochało rodziców. Pytanie:

JAKIEJ NATURY JEST TAKA Z ICH STRONY WIĘŹ

??

W mojej deklaracji nie ma tam sarkazmu, ale nie mogę nikomu niczego zabronić życząc nadziei i światła.

Po tygodniu zdecydowałem o takim zapisie:


...

Którym sił i nadziei zabrakło tuż przed samą / metą, duszkommateuszkom.

A może odwrotnie?
Rozstrzygnij Sam, do którego należy pierwsze i ostatnie Słowo.

Wiecznym świętowaniem zaskoczmy ich dobry Ojcze wszystkiego, więc i
życia w nadziei.

Któż w tym mógłby Cię wyręczyć?
No... powiedz Sam,
który wykradłeś nas nicości.

Blairgowrie 13.07.2025r.