trzymam w dłoniach ruiny samego siebie 

odpływam gdzieś jak wielka zimna rzeka 

wszystko we mnie umarło podniosłem się z kolan 

nie poszedłem za tłumem tak głupim 

prosto w przepaść 

jeden krok dzielil od otchłani 

zatrzymał mnie ktoś nie widzę twarzy 

zamykam rozdział zabiłem niepokój 

z radością serca walczę o godność 

trzymam ciebie przy sobie na zawsze 

w dłoniach krzyż co łagodzi ból skroni 

jak korona cierniowa jak strach 

gdy przybijali miłość do drzewa 

płakałem 

zapomnij o mnie albo pokochaj 

nie jestem ideałem jestem zwykłym 

grzesznikiem błądząc potrafię kochać 

we mnie morze empatii i ciepłe serce