Gwóźdź wbity w stare panele, 

poduszki dwie takie nie do pary 

spadły z rumorem na podłogę. 

Stoisz przy oknie, zamyślony, 

wypatrując przyszłych chwil.

Zapachy wkrótce się zmienią, 

i trawa jakoś mniej zielona, 

czasu dla nas niby więcej, 

lecz czegoś jednak nam brak 

w betonowych ludzi śnie.

Może ściany będą zielone, 

a w fotelu spokój zostanie. 

Nad głową to samo niebo, 

które ciepłem wabiło nas, 

nadal czeka, choć już inaczej