Szelest jesieni

Już szaty lasów płoną w karmazynach żaru,   

A czas, jak złodziej cichy, w godzinach umyka. 

Ptactwo gromadnie, żegna horyzont  obszaru, 

W przestworzach kreśli klucz, który dystans odmyka.

Człowiek, na ścieżkach poletek się ukrywa, 

Nim siwy włosa zbudzi go z letargu sennego.  

Szuka w labiryncie życia, gdzie droga prawa,  

Kreśli  azymut światła, żywota wiecznego.

O! Przemijanie! Skrzydeł wierny dezyderat.

A Bóg, w swej łaskawości, ścieżkę nam wskazuje,  

Do domu, gdzie szczęście wieczne, trwa bez żadnych strat.

Gdzie dusza, jak feniks, z popiołów się wyżyna.  

Zatem, precz z rozpaczą! Wznieśmy serca do nieba,   

I czuwamy! Lotu odsłoni się kurtyna.