nie potrafił odejść...

nie miał odwagi opuścić

tonącego statku rutyny

odpłynąć na samotności bezludną wyspę

lęk przed nieznanym

spuścił zasłonę milczenia

przed pragnieniem własnego `ja`

uśpiony wulkan emocji

dryfował po morzu wzburzonym

dopóki lawa gniewu

nie przekroczyła granic wytrzymałości

choć już wyrwany z toksycznych szponów

łez ulicami przemierzał

spalone za sobą mosty

rany w kształcie słów

wypowiedzianych w przypływie emocji

wciąż krwawiły

strużkami pamiętnych chwil

choć zabliźnione

głębokie

odcisnęły piętno na twarzy

która dziś próbuje uśmiechać się w lustrze

18.09.2025