Część piąta

Jest coś magicznego w płynącej wodzie. Kto tego nie widział i nie czuł? Spragniony podróżnik na pustyni nie pije dopóki nie odnajdzie strumienia bieżącej, żywej wody, a wtedy pije zadowolony. Jest coś magicznego w bieżącej wodzie. Dzikie stworzenie z lasu przybywa jako wróg, który nastaje na życie. Każda sztuczka jest znana i była już wypróbowana. Czuje, że śmierć jest w pobliżu. Wtedy widzi strumień płynącej wody i ciska się weń, i w ten sposób jest bezpieczne. Jest coś magicznego w płynącej wodzie. Psy przychodzą w to miejsce, gdzie małe zwierzę zniknęło minutę temu. Chowa się gdzieś w pobliżu strumienia i psy gubią trop ponieważ nie czują tropu w płynącej wodzie. I to był jeden z wielkich sekretów, które „Uszko” nauczył się od swej matki: „Po krzewie różanym, woda jest twoim przyjacielem”. Którejś gorącej nocy w sierpniu, „Molly” zaprowadziła „Uszko” między drzewa. On podążał za białą, bawełnianą kulką na końcu jej ogona, gdy ona nagle pobiegła naprzód. Zatrzymała się na krawędzi stawu. Tam znajdowała się kłoda na środku stawu, a na kłodzie siedziała tłusta żaba, śpiewając swoją pieśń. „Chodź za mną” – powiedziała „Molly” i chlupnęła, skoczyła do wody, popłynęła ku kłodzie pośrodku stawu. „Uszko” wahał się przez chwilę ale potem podążył za swoją matką. Wykonywał te same ruchy, jak na lądzie i zrozumiał, że mógł pływać. Gdy dopłynął do kłody i usiadł obok swej matki, poczuł się bardzo dumny i zadowolony z siebie. Po tej lekcji, w ciepłe, czarne noce, gdy oni słyszeli głos starego lisa w pobliżu bagna, „Molly” słuchała pieśni żaby, która śpiewała: „Przybywajcie, przybywajcie, gdy jesteście w niebezpieczeństwie, przybywajcie!”. I ona była gotowa by w każdym momencie biec z „Uszkiem” nad staw. Doprawdy to było najlepszą rzeczą, jaką „Uszko” nauczył się od swej matki.