Upadek mego więzionego ducha

Jego potrzaskane tarcze

Są mi dzisiaj pętami

W drodze odrodzenia

A lata przeżyte bez celu

Niczym brzemię starcze

Odbierają mi siły

W chwilach przebudzenia

Ostatni upadek właśnie

Załamanie sumienia i serca

Z resztą tylko rozsądku

W rozpalonym

Ciężkim pamięcią mózgu

Wciąż dawać będzie żer

Posępnym ptakom

Posępnego milczenia krzyku