podoba mi się wiersz ale taki smutny

ja?

jaka jestem?

Cichutka...

Cichutka... jestem.

Tani sentymentalizm i egzaltacja
w literaturze, wszystkie te /otwartym tekstem nazwane/ w miłościach upojenia, oceany łez, udręki i ekstazy

to dzisiaj strasznie ograna, stara zdarta płyta, która niczego nowego nie wnosi.

Cichuteńko sobie płaczę,
Łzy wylewam gorzkie;
Puste serce me tułacze,
Ból uciszę proszkiem.

Usta wstydliwe
I smutne oczy
Nic w tym portrecie
Nas nie zaskoczy

Czemu ma służyć pogrubiona tutaj czcionka?