z zachodem słońca powędruję

zieleń oczu

nawilżyć smutkiem

gorzką z piołunem zmieszaną ślinę

przełknę

nauczyłam się to lubić

marzenia roztrzaskam o niewzruszone skały

oblicze

uciszę ich chichot

drwinę

bolesną miłość zostawię pod krzyżem

naga i pusta

w egzystencjonalnym pozostanę bólu