Wspominam dziś czas

naszej pierwszej wspólnej jesieni,

spacery po parku,

kiedy przytuleni

mogliśmy miłością obdarować pół świata,

a nawet i cały.

Nic więcej do szczęścia nie było nam trzeba.

Wspominam

pierwsze noce,

kiedy rozkosz sięgała bram nieba.

Mała chatka gdzieś w górach ,

ja i ty.

Patrzę

na fotografię-

ta dziewczyna w ślubnej sukni

i chłopak

najszczęśliwszy pod słońcem

to my .

...i ślubuję ci miłość do końca mych dni...

A potem

pierwsza sprzeczka,

zmęczenie,

nocny płacz dziecka

i zdziwienie pomieszane z lękiem,

gdy odkryliśmy

że nie zawsze różowo i pięknie.

Są

złe dni,

dąsy i pąsy,

lecz potrafimy tak pięknie się godzić.

Ty przepraszasz,

całujesz i słodzisz,

ja szlocham.

Choć czasem mówię

Już nie...

Nadal cię kocham.