to już ostatni z cyklu, który pisałam ostatnio :) Jest ich w sumie cztery. Kazdy ma inny tytuł, ale zaczyna się frazą, która jest tytułem poprzedniego. Taki myk :)

Piękny, urzekający poetycką urodą wiersz. Bardzo mi się podoba określenie "niebo dla zuchwałych".
Jestem pod wrażeniem wszystkich czterech wierszy z tego cyklu.

Wiersz doskonały, podobnie zresztą jak cały cykl i wszystkie pozostałe. Jednak po lekturze tego wiersza nachodzi mnie smutna refleksja: Przez brak zuchwałości chyba nie trafię do nieba.

Jeszcze raz wielkie dzięki! :)

Piękny wiersz.

Z ptaków najwspanialej trzepoce rzęsami struś-tata, kiedy wysiaduje jaja swojej "tej podłej baby-żony", a potem pół życia użera się z 15-ciorgiem swoich rozkosznych urzęsionych dziecisków-strusiąt

Paralela z wiersza lirycznej "jej" - całej w trzepocących rzęsach - i walecznego strusia-taty oczywista