Wiersz zupełnie przyzwoity, ale w moim odczuciu za dużo w nim informacji, a za mało emocji.

Podstawową jednostką liryczną jest lęk i to, jak sobie z tym uczuciem radzimy. A radzimy sobie świetnie: zamykamy drżące powieki, odwołujemy się do swojego człowieczeństwa, akomodujemy źrenice przed porażającym światłem wiedzy o nadchodzącym dniu.

Doskonały wiersz.

wolanie o pomoc kogoś kto nie widzi?