Jabłko

Świat,

świt –

wszystko jedno.

Zamknij mnie w lędźwiach,

pozwól wytrwać, gdzie najbezpieczniej,

nasycić w końcu.

Utrwalę siebie

w milczeniu,

zadrżę w posadach –

ból.

Przyzwolenie na

wyrośnie

nawet z pękniętego nasienia.

Moja jabłoń wzrośnie samotnie

w tobie;

dookoła sad suchych już pni,

tylko twoja jaskinia pustych ciał.

Przestałem się bać obcych drzew,

powściągliwie głębokich zanurzeń,

nawet wewnątrz starannie wyprofilowanych siekier.

Przyjmę je, bezpieczny w tobie,

tuż przed pierwszym uderzeniem w pień

jak słowo : świat –

Najważniejsze

Świt będzie

ostatnim wydechem,

ostatnim ogryzkiem,

po ostatecznej porze siewu.