Słowo człowiek jakie dumne jak maszty

I człowiek jaki smutny jak opuszczone szmaty żaglowca

Uciekam od ludzi

Zaorać do korzeni życie moje od nowa

Życie takie nijakie z folii

Uciekam, by dogonić siebie

Może znajdę  człowieka z nadzieją

Może znajdę  człowieka z miłością

To jest kolumna   tak zawsze na pewno

To jest kolumna  nie nigdy zostaw nie wolno,

To jest słowo, jak wata cukrowa ułożona z myśli chmura

I wyraz jak góra

Nie można górą opisać chmury

Słowo, kiełek życia

To jest słowo- a to jest, nic  Tylko dźwięk

Mam trwać i iść Mam wreszcie iść ku zachodowi

Odwrócony w słońce

Do Pana który ponad czasem, należy nazwanie

On słowu jak pusty worek foliowy

Sunący  po jezdni z samego rana marzący o krwotoku

Da swoją miarę

Samotni płyniemy ciemnym asfaltem

Stylem rozpaczliwym ginących z „Tytanica”

Z małą szansą na łódź życia

Z jeszcze mniejszą  swojej prawdy

To jest kieszeń   zostaw

To jest kieszeń   moje

I

Nie chcieć więcej nic już więcej

Tylko dać

Perth 2009