Jeśli się znudzę tą magiczna chwilą,

Która co roku przychodzi i cieszy,

Policz mi, Panie, wszystko, co już było,

Czym w życiu swoim zdążyłam nagrzeszyć.

Wystaw rachunek za ciężkie przewiny,

Rzuć przed me oczy, co zrobiłam złego,

Skarć mnie i ukarz, ale mnie powstrzymaj,

Przed nieszukaniem wszystkiego dobrego.

Jeśli na widok Bożych ruchomości

Pozostawionych przy szopie w Betlejem,

Znów mnie nie chwyci nadmiar przeczułości,

To, dobry  Boże, sama już nie wiem…

Może mi każesz kolędować z rana

Albo przed ludźmi wierszem mówić długo.

Może rozkażesz, żebym była sama,

Kiedy znów gwiazda ta pierwsza zamruga.

A jeśli wytrwam i znów się nacieszę

Tym, co magiczne w chwili Twego przyjścia,

To pozwól Panie, sama się rozgrzeszę

Prostym – wybaczam - bez szukania wyjścia

Ani lepszego, ani mądrzejszego,

Ani takiego, co by radowało.

Może poszukam czegoś niezwykłego?

Nie, to wystarczy, co się z Tobą stało.