ANALOGIA IDOLATRII

„Pamiętasz noc grudniową – cichą, ciemną i głuchą?

Kilka lat temu to było. Śnieg za oknem, ogień w kominku

szalejący dziką namiętnością swej wyobraźni.

Pamiętasz?

W nikłym mirażu nie swoich złudzeń zapytałeś nagle, primo – czy kocham? Powiedziałam -

tak – jeśli noc jest ciemna, a błyszczące jej oczy podglądają nasze bezsenne

chwile rozkoszy – kocham. Spytałeś także, secundo – czy będę wierna? Powiedziałam – tak – ale tylko   wtedy, jeśli ty w nieposkromieni swoich żądz, dotykiem swoich rumianków, potrafisz cztery ściany życia połączyć w nieprzemijające poty roku.

Zapytałeś, tertio: czy będę szczęśliwa? Jeśli czas symbolizujący pełnię istnienia arkadyjnego mitu, potrafiłbyś zamienić z zaprzeszłego w teraźniejszość – ziarno radości zakwitnie we mnie – będę.”