Ekspresyjny melodramat z zadyszką

Sny kobiety już nie tak gorące; księżyc nie szlocha,

dziś bardziej cichy, odbija się pogłosem.

Przestrzeń, którą zajął obok, dryfuje.

Jej twarz wychwytuje wiatr, co charczy po ulicach

i na śmierć zapłakuje deszcz;

ten chwyta się wszystkiego;

skroni, sierści i pióra,

nawet drogowskazy wywlokły się na lewą stronę -

w przeszłości były zastępczą szubienicą,

liczą, że woda zmyje ich wstyd;

niespodzianką jest otwór w chodniku,

gdzie zakotwiczył mokry wiersz

(ach, cóż za komiczny melodramat).

Ręce kobiety śledzą ciało w średnim wieku,

które dawno już zdobyło

Mont Blanc dogodnych warunków klatki schodowej;

w imię dobrosąsiedzkich stosunków

oddawało się wieczorami na sennych przyjęciach,

dla smaku przyprawione ekspresyjną zadyszką.

Kobieta stąpa ciszej,

celuje w siebie,

zanurza się w gorących wargach

zawsze pachnących inaczej.

Za nimi już tylko słodka nieobecność.

Klatka na jutro.