Liryk z wnętrza krtani

Liryk;

rzeczowniki tną krtań,

umieją węszyć jej głębokość.

Zeskrobuję nim nagość;

choć własna - kłamie,

grubo tuszuje usta,

tańczy po krtani bez ochronnej siatki ciała.

Przełykam ją w jednym kawałku,

wtulony w nią bardziej niż w siebie.

Prawie niewidoczna dziura w pościeli osłania mój wstyd,

język traci zmysł smaku roztkliwiony próbą mięsa -

mięso, na dłuższą metę, niesmaczne.

Nauczyłem je łatwego rzeczownika i krtani,

całować się z naskórkiem.

Myślałem - to pocałunek,

to się tak robi.

Przeszkodziły mi zęby, nagość zlizały ze szminką;

gwałtowny, obcy smak, czulszy niż krew -

zastygła nagle konwersacja, wspólny odruch ssania

uszlachetnia najbardziej zapomniany rzeczownik,

by zaistniała wspólnota krwi, której dalej do szlachetności,

choć umie węszyć lepiej niż krtań.

Smak ponownie wyrusza na podbój z nie doświetlonych pokoi

kiedy opuszczam zwodzony most powiek.

Czas wchodzi wierszem w usta.

Przede wszystkim w usta.