Piękny, oryginalny i swoiście tajemniczy wiersz. Mam natomiast duże zastrzeżenia do interpunkcji, a przede wszystkim do braku konsekwencji. Jeżeli stosuje się znaki interpunkcyjne, to należy to robić konsekwentnie. Przecinki w postawionych miejscach są potrzebne, ale brakuje ich po słowach: szminkę, nocy, płomienia, mi. A jeżeli są przecinki, to wypadało też wstawić kropki na końcu każdej strofy, czyli po: gdzie, serce, mnie.
Ponadto proszę nie przyjmować nieprawdziwej informacji, że przecinki "nie są oddzielane spacją". Zbędne są spacje przed wszystkimi przecinkami, ale właściwe po przecinkach.

Bardzo interesujący, obrazowy wiersz.
Poza uwagami powyżej dodam ten drobiazg: "pójdę pod to cytrynowe drzewo" , a nie "pod te cytrynowe drzewo".
Trochę niezgrabnie brzmi moim zdaniem wers "który podarowałeś wtedy mi" ("mi" na końcu wersu). Można byłoby zmienić na "który mi podarowałeś".

Już wyjaśniam. Ale jeżeli się coś cytuje, to należy to robić dosłownie. Ja nie napisałem "właściwie", lecz "właściwe". Miałem na uwadze to, że przed przecinkami, podobnie zresztą jak przed pozostałymi znakami interpunkcyjnymi (z wyjątkiem myślników) nie robi się spacji, a są one potrzebne (właściwe) po tych znakach, jeżeli oczywiście treść jest kontynuowana. Ale trudno sobie wyobrazić zdanie kończące się przecinkiem.
Dlatego nie wiem, czy przekłamanie w cytowanym fragmencie jest przypadkowe, czy też jest to próba deprecjonowania tego, co napisałem, a w rzeczywistości nie napisałem.

Cóż, dziad swoje, a baba swoje.

Napisałam to w wieku 12 lat i nie chciałam nic zmieniać owszem poprawiłam błędy ortograficzne a do interpunkcji macie rację jeśli aż tak was to koli w oczy to postaram się to poprawić.

Coś jakby ten wiersz mówił za mnie. Zabiorę... i ja chcę zabrać, ale siebie daleko stąd.