kiedy już zaczynało mi być wygodnie

w bezludnej norze

pod ziemią

wymościłam to miejsce martwiejącym ciałem

żeby

w poczuciu bezpieczeństwa pielęgnować w sobie nie zagłuszany zbędnym jękiem

spokój

chciałam ułożyć życie pedantycznie według alfabetu minione zdmuchując jak zbędny pył

na zawsze

wiedziałam że to niemożliwe ale tam nauczyłam się czekać

nie

oczekiwać