Akt chwytania iskry, uwięziony pod gołym niebem

Ciągle próbuję rozniecić

co już dawno zgasło

wciąż niskokaloryczny opał i rozpałka

choć jesień już się ze mną nie droczy

próbuję wspinać się po altanie dziurawego czasu

a nie mieszczę się w całym roku

urodziny świecą próchnem zbyt wielu świeczek na torcie

chęci wszystkiego najlepszego poryte zmarszczkami

otulony koślawym parkanem

(nie wiem czemu ustawicznie dla mnie nieuchwytnym)

mówię bzdury do siebie

i nie potrafię na dobre zasnąć

(zresztą mój jawny obłęd nigdy nie był zbyt senny)

zda się psu na budę równowaga

która ma nie mieć końca

uczy się pilnie od złotego środka

po trochu udając martwą

a po trochu wyśpiewując z przepalonego gardła

całą swoją rdzę

krótkowzroczność niczym szczebel altany

pokazuje jak człowiek jest grzechem podszyty

wlokąc za sobą po ziemi cztery strony świata –

ani mniej

ani więcej

lecz mimo to próbuję tego zamokłego rozniecania

co tak łatwo prószyło iskrami

przez chwilę

zbyt wiele lat temu

na razie tort wieczoru z widokiem na jesień

której nijak zapaść

w sen pod gołym niebem

najczarniejszy