nie pokazuj mi swoich myśli 

rozgrzane lipcowe popołudnie 

we wnętrzu samochodu 

nasze pięć minut 

na wyrzuty sumienia i rozgrzeszenie 

tyle ciszy drzew z mroku 

szmat skóry przydeptanej przez księżyc 

zlizuję pamięć czerwonej landrynki 

znalezionej między oparciami foteli 

wiatr nie mieszka w oczach 

zapatrzonych w siebie