takich nie lubimy

nienawiści bliskiej kresu

smutek jak nieważkość

spaceruje  z umarłymi rozmawia

staje się paroksyzmem czasu

na pewno wiesz uczyłeś się

tato pokazał był silny

pani z biologii poraziła prądem

martwą nogę i drgnęła

nie jak ta z wypadku

która wypadła przez postrzępioną szybę

wiesz lepiej jak każdy

mękki pępek świata

drzewa jak palce z ziemi

czasami nic nie czują

jak my