Nefrytowe szkliwo co wykłada nieckę  

podłoża piarżystego Przemarzłego Stawu  

jak wody oko rusałczanej barwy  

w głąb ciągnie odpychając magnesem nostalgii  

To również słońce które sześcian bieli  

mego domeczku niczym kostkę Rubika  

osadzoną na skarpie. Tam gdzie osuwisko  

umacnia skalne ziele z rodziny goździków  

Zapachu przypomnienie lotnego tworzywa  

lub czasu kulistego kiedy swój ogon pożera  

słodkich także fiołków z gorzką pomarańczą  

i (na przestrzał) otwartych ramion nieba  

a w nich serce moje niespiesznie szybuje  

białą kartką cirrusa bądź treflowym asem