otulona mgłami stąpa 

po kobiercach rdzawych liści 

wicher z włosów krople strąca 

uwieczniają ją artyści 

w dłoniach trzyma garstkę wersów  

niczym ciche pożegnanie 

słów wyrwanych już z kontekstu 

w których chłodem żłobi znamię 

ileż warte te nadzieje 

zwiewnych marzeń barwne klucze 

kiedy w dłoniach dzień szarzeje 

i przed sobą chce się uciec 

ale wciąż nas zaskakuje 

tą zmiennością którą niesie 

gdy odpycha i całuje 

nasza polska złota jesień

foto. net