Lucyfer odwrócił klepsydrę. Złoty piasek sypał się wolno. Niosacy światło bawił się. Zaglądał w refleksy blasku pomiędzy drobinkami, biegał wzrokiem dokoła sypkiego strumyczka. Wreszcie znudził się tym. Obrócił twarz w kierunku Katriny, która wyciągnięta leniwie na kanapie pochłaniała w zadumie `Hrabiego Monte Christo`. Ubrana w japoński szlafrok, smiesznie upstrzony srebrnymi czaszkami, robiła wrażenie nieco komiczne. 

- Kiedy zwyciężymy na Świecie, Katrina....- podszedł do łóżka, usiadł obok  i przytulił głowę do jej stopy z wytatuowanym motylkiem nad kostką- Kiedy zwyciężymy wreszcie, zostawię na nim tylko pięknych i namiętnych ludzi. Zrobię z Ziemi jeden wielki, cudowny, pełen szczęścia i grzechu burdel. Bez przeklętej brzydoty i mroku, jakie oferują tamci. 

Patrzyła jak podszedł wolno do okna. Zamyślony obserwował jaskółkę, lecącą między drzewami parku. 

- Niczego nie nienawidzę tak jak brzydoty i głupoty. Zmiażdżę to! 

Uderzył z rozmachem klepsydre pięścią. Piasek i drobinki szkła, zmieszane w locie, opadły na podłogę jako kupka wyschniętych liści. Katrina nie spojrzała nawet. Pochłonięta lekturą ` Hrabiego Monte Christo`