Zastanawiam się co jest publicystyką na Publixo? Może artykuły o modzie, wędkarstwie, architekturze? Gówno prawda! Napiszę w którymś z kimatów i też będzie jazda. To kwestia marki. Wyrobiłem sobie i zawsze w gatunku publicystyki będę grzał. Większość mojej publicystyki i tak szybko spada z ramówki jako zakazana na wniosek czytelników. Zajebiście!

Felieton (fr. feuilleton – zeszycik, odcinek powieści) – specyficzny rodzaj publicystyki, krótki utwór dziennikarski (prasowy, radiowy, telewizyjny) utrzymany w osobistym tonie, lekki w formie, wyrażający - często skrajnie złośliwie - osobisty punkt widzenia autora. Od tej formy wypowiedzi nie stronili Sienkiewicz, Prus, Świętochowski.

Wiem gdzie boli, bo mimo, że nie uderzam w człowieka, to szarpię jego duszą. Mój punkt widzenia udziela się, ponieważ jest oparty na prostej logice, staje w szranki z przeciwstawnymi poglądami, choćby najbardziej wydumanymi. Nie mówię, że wygrywa, ale osłabia. Tak, osłabia. Zasiewa wątpliwości. O to chodzi. Droga do prawdy, to nie atostrada w Arizonie. Nie zawsze.

Miałem coś napisać o lokajach teraz, ale pewnie by spadł cały tekst. Dużo wysiłku wkładam w autocenzurę. Doprawdy! Temat jest ważny, więc nie poruszę dwóch gwoździ żelaznych: polityki i religii. To bardzo przykre, bo dla wielu ludzi to sens życia. Tym samym oni sami zamykają się przed wiedzą. Zamykają się na prawdę.

Z punktu widzenia administracji, tworzę na Publixo hyde parki, gdzie wzajemnie poblokowani użytkownicy mogą na siebie zapolować.

Z punktu widzenia sztuki i literatury, wszelka kontrowersja jest twórcza i nie istnieją obszary tabu, po których nie możnaby się poruszać. Rownież w obszarze zagadnień społecznych, obyczajowych, religijnych czy politycznych. Także język, zarówno jego forma jak i treść.

Dla świętego spokoju administracja usuwa jedne z moich tekstów, a inne zostawia. Bywa, że motywacja znajduje się poza zasięgiem moich możliwości intelektualnych, ale rozumiem, że nie jest to motywacja administracji. I się toczy... literatura na Publixo.