Żyję sobie trochę obok, 

gdzieś tam, na zapleczu, 

pomiędzy miotłami, mopem 

i starym, dziurawym wiadrem.

Stoję w kącie i słucham, 

jak szuracie swoimi butami, 

gdzieś tam biegnąc niedbale.

Ja tymczasem stoję — jest dobrze. 

Jestem, lecz tak chyba na niby.

Czasami tylko ktoś tu zajrzy, 

sprawdzi, wyczyści, naprawi. 

Potem zamiecie korytarz 

i pójdzie w swoją stronę.