kochanej Kasi

wymyśliłem cię nad ranem. nie szło spać,

w dodatku ojciec wpuścił koty ze dworu

i zaraz musiałem zwlec się z wyra.

nie da się leżeć będąc odeptywanym,

mieszonym łapami.

za krótko cię wyobrażałem. niedokładnie.

zresztą - co za różnica: jesteś uroczą bruneteczką,

blondynką, czy szatynką. chyba w ogóle

nie masz włosów, twarzy, cielesnej postaci.

istniejesz jedynie jako... matka naszego dziecka.

nie powinienem tego deklarować publicznie

(mało kto zrozumie), ale w realnym świecie

naprawdę nie chcę i nigdy nie chciałem

mieć progeniturasów.

tu jest wiersz, w tej przestrzeni można wszystko.

więc zostałem świeżo upieczonym tatusiem.

synek, córeczka? ani to, ani to. nawet obyło się

bez porodu. po prostu oddzielił się od ciebie

fragmencik ciała. i rośnie, człekokształcizna

bez rysów, o małym słońcu w miejscu głowy.

im intensywniej płonie - tym bardziej zanikasz,

rozmywasz się. chodzę z kijaszkiem

wokół podwórka, przeczesuję wysoką trawę.

Kasia, Kaś, Kaś, Kaśśśś....

- nawołuję dziczejące.