POLSKI ‘NECRONOMICON’

Być  może Hubert Magda  Drogosz stanie się dzięki tej publikacji autorem polskiego, już nie wymyślonego „Necronomiconu”.  Jego „Rytuały wydalnicze podsekretarzy stanu  w Ministerstwie Rolnictwa w latach 1992 – 1997” są naprawdę mrożącą krew w żyłach pozycją,  O otaczającym nas świecie niosą  tyle mrocznych prawd, że być może lepiej byłoby, gdyby ta książka nie powstała. O ileż bylibyśmy wtedy spokojniejsi, pewniejsi jego stabilności.

„Necronomicon” autorstwa Abdula  al Hazreda, książka o pradawnych bóstwach i nadistotach powstała ok. roku 730 naszej ery, wymyślona , wraz z autorem , przez H. P. Lovrecrafta  do dziś niepokoi i  inspiruje wielu autorów. Mimo, że to rzecz wykoncypowana od początku do końca  przez H. P. Lovecrafta, to znaleźli się śmiałkowie, którzy napisali ów „Necronomicon” – istnieją  zasadniczo dwie jego wersje – i opublikowali je na fali popularności tych mrocznych historii.

To jednak , co Hubert Magda Drogosz wydał, nie jest fantastyką z pogranicza horroru. Tak, z horrorem graniczy, ale z drugiej strony odzwierciedla brutalną, wręcz pornograficzną rzeczywistość.

Książka ta – „Rytuały wydalnicze podsekretarzy stanu w Ministerstwie Rolnictwa w latach 1992 – 97”, Suchedniów 2015,  wydana nakładem własnym autora w drukarni Jana Kaszycy, bez ISBN,  - jest efektem jego wieloletnich badań w zasygnalizowanym w tytule przedmiocie, pracy w tymże ministerstwie jako pracownika firmy zewnętrznej  w czasie jego studiów  zaocznych na wydziale socjologii i patologii urzędniczej Instytutu Psychopatologii Stosowanej przy Wyższej Szkole Prawa  w Kranowie. Rozumiem oczywiście dlaczego publikacja ta nie zyskała aprobaty żadnego z liczących się wydawnictw – była bowiem zbyt kontrowersyjna . To rozwinięcie pracy licencjackiej i poprzedzających ją badań wywraca na nice potocznie funkcjonujący  pogląd na pracę urzędników państwowych.

Sam Hubert Magda Drogosz jest outsiderem. Studiując zaocznie socjologię, a utrzymując się z obsługi technicznej ubikacji  w Ministerstwie Rolnictwa prezentuje się jako inteligencko  anarchistyczny harcownik w świecie biurokratyczno  technokratycznym.  Już samo drugie imię – Magda – sugeruje , że jest nośnikiem świeżej tradycji  nadawania męskim potomkom  innych  niż Maria mion świętych katolickich  obecnej w środowisku będących w PRL – u w głębokiej konspiracji fetyszystów stóp. Metody prowadzonych badań w przedstawionym przedmiocie są kontrowersyjne, choć zebrane materiały są imponujące, a zarazem szokujące.  Wykazy zachowań, empiryczność, wykresy aktywności poszczególnych urzędników  - to wszystko naprawdę robi wrażenie.

Nie wiem, jak autor dotarł do monitów w sprawie zainstalowania w męskich ubikacjach bidetów ( czyżby już w tych latach islam nadciągał do Polski?) kierowanych do ministra przez dwóch podsekretarzy stanu, ale ich publikacja z uwagi na ich treść nadaje tej publikacji mocno humorystyczny akcent.

Tak, poznajemy tu wiele z tak zwanej prozy życia.  Niestety, dowiadujemy się kto konkretnie był już na ty z nowymi trendami – „gender” – i sikał na siedząco, a kto był konserwatystą i srał kucając  na kiblu ( odciski podeszew butów na muszli), kto nie spuszczał po sobie wody, kto kradł papier i kto palił papierosy, wciągał amfę w kiblu i kto jadł tam kanapki. Wielu z tych ludzi sądziło, że ubikacja jest terra incognito i nikt się o zachowaniach tam nie dowie. Ale Hubert Magda Drogosz wkraczał tam, by zmieniać rolki papieru toaletowego, używać mopa i dojadać kanapki po podsekretarzach stanu.

Oczywiście przeraża nas to, że tego rodzaju zachowania cechują ludzi, którzy dziś wciąż są na eksponowanych stanowiskach w administracji państwowej, tym bardziej, że Hubert Magda Drogosz swym zasięgiem badawczym objął członków wielu partii politycznych, klientów kilku rządów, choć faktycznie zmieniających czasem przynależność partyjną, by pozostać w tzw. obiegu i utrzymać stanowisko po zmianie rządu.

Publikacje IPN są może sensacyjne, ale tylko Hubert Magda Drogosz w swej książce – to taki smaczek – powie, kto po zrobieniu kupy krzyczał ”juhu, poszło!!!!”.

Mrok, przerażenie, ale to nie wszystko. Hubert Magda Drogosz  już zapowiada publikację swej kolejnej pracy z zakresu etnografii i znamy jej tytuł: „ Praca, rodzina, samochód. Systemy wierzeń sekretarek  w Ministerstwie  Spraw Wewnętrznych w latach 1999 – 2004”. Czego jeszcze możemy się spodziewać, jakich ciosów od otaczającego nas świata?