Pozostawiony ślad

na ulotnej linii życia,

jak horyzoncie nieba.

Zmęczone

samowystarczalnym dreptaniem

w kółko,

jakby wyjście

było ryzykownym elementem układanki,

spraw,rzeczy i zdarzeń,

w logice wzoru życia

niesionego pokoleniami przyzwyczajeń,

do utartych schematów egzystencji,

w której czegoś zabrakło.

Uwalniają się od starego,

by nowe wstąpiło

w miejsce śladów

z dwutysięcznym życiorysem,

dając życiu szansę na sens.