Autor | |
Gatunek | poezja |
Forma | wiersz / poemat |
Data dodania | 2017-06-01 |
Poprawność językowa | - brak ocen - |
Poziom literacki | - brak ocen - |
Wyświetleń | 2956 |
W pogodną czerwcową noc zawsze pod Wielkim Wozem układa się do spoczynku królewski gwiazdozbiór Lwa. Świecąca w jego ogonie gwiazda o nazwie Denebola pokazuje - jak strzałką - konstelację Panny, której najstarszym wyobrażeniem jest dziewczęca postać bogini urodzaju trzymającej w dłoni kłos zboża. A kłos po łacinie znaczy spica.
Przyjazny dystans źródlanego chłodu -
przyprószona ciemnobłękitnie
najjaśniejsza z dziewiczego gwiazdozbioru
gwiazda biała i niebieska -
Bezbronna podobno
Nic błędniejszego. Rozsądnie zakochana
w wyłącznie dla niej widzialnym towarzyszu
swoją jasność Spica przemienia w pulsujące
widmo by móc widywać się z ukochanym
aż cztery doby -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
w roztworze międzygwiezdnej materii
w galaktyk sześciu gromadach. Skrząc
lśni wielościanem Martwej Natury - Kłos Panny
miliardów lat świetlnych kwazarem
Gwiazdy nie piszą wierszy... mrugają do siebie tylko sobie znanym językiem... międzygalaktycznym.
Nieskończoność... nieskończoności.
Z wrodzoną delikatnością oddałaś kosmiczne zaloty :)
Serdecznie:)))