Piękna stylistyna i plastyczny obraz nadwrażliwości.
Ja nie mam lipy, ale lubię siadać pod moją surmią i kiedy patrzę na jej żyrandole dzwonkowatych kwiatów, to wtedy układam w myśli wiersz... bez pióra i kartki, a potem siadam do klawiatury i przepisuję wiersz z twardego dysku poetyckiej pamięci, gdzieś z okolic ciała modzelowatego wysyłaam projekcję do kory mózgowej i tak powstaje wiersz... iskrzący wyładowaniami synaps.
Pozdrawiam :)

Przyłączam się do komentarza poprzednika, dodając najwyższe oceny.

Pod tą polską lipą
Każdy Kochanowskim.

Ale pięknie kwitnie to lato a jak lipa to i gość i odpoczynek i kawał dobrej poezji :) Cudnie Befano :) Serdeczności :)