bieszczady uwięzione

jak wilki w zoo

zza krat wytyczonego szlaku

spoglądam na nie

niczym zdjecia w gablotach

powróz tyrystów oplata połoniny

łańcuch wyznacza granicę wstępu

pozdrawiając przechodniów

konsumuję ich piękno

ja – turysta

mała cząstka sznuru

zatopiony w ciszy istnieję mocniej

a wiatr kwili z wyrzutem