mówił: jesteś piękna,

gdy zdejmowałam majtki w ciemnej ulicy  

tworzył się scenariusz - nie odwracał wzroku. 

błogosławił ukojenie 

karmiąc siebie słonym królestwem. 

wchodził głęboko i sklejał rozsypany tynk  

tworząc mapę a zarazem tajemnicę  

w której bezpieczeństwo wyrosło  

z zamroczenia i z resztek śliny 

dogasły świece. pękały gromnice  

a my stawaliśmy się dziećmi bez nóg  

i rąk błądząc poza granicami świadomości 

bezpańskiego światła.