W bezuśmiechu zastyga bycie,

lepką niemocą kapie od rana,

rozmywa wciąż paletę barw.

Obraz maluje czarną farbą,

zamyka zmysły w bezładny kształt.

Zwisają chęci, świece nie płoną,

wosk zastygł w szary, garbaty guz.

W promieniu słońca, w powolnym

tańcu, snuje się kurz.

Ręka leniwie unosi się w górę,

a potem bezwładnie opada na pierś.

Czuję jak serce miarowo bije...

Cholera! Wstaję.

Woła mnie Życie.