Po szybie przejrzystej 

płyniesz mi perliście 

w senną myśl splątaną 

z kroplami od rana. 

Jazz po parapecie 

i w rynnie. Mój świecie! 

Tyle nut masz dla mnie, 

nawet gdy łzą kapniesz. 

Z tobą więc zanucę 

tkliwość synkop, smutek. 

A gdy słońcem w oczy 

rzucisz śmiech, rozproszysz 

radosne korale 

i serdeczne żale.