Z zachwytem.
Tak pięknie piszesz o wykorzystywaniu. Opowiastka o kobiecie ze skruchą? Pewna nie jestem, ale bez chwalenia się. Miło.
Trochę przeszkadza mi brak przecinków n.p. przed "że cierpi", przed co "te strachy do" i po "nie dałem rady". Generalnie stosujesz w wierszu interpunkcję, więc potykam się tam, gdzie jej brakuje.

Wiersz, nad którym warto się zatrzymać.

Pieknie, Puszczyku. Ot tak po prostu.

bardzo mi się podoba

Bardzo dobry wiersz, niewiele tak dobrej klasyki na Publixo. Ten kto mniej kocha, ma zawsze przewagę, którą niejedno kroć wykorzystuje.

Jak to dobrze, że nie znam się na interpunkcji. Czytanie rozumem to namiastka czytania, uciekają uczucia.

Interpunkcja to logika. Pomaga w rozumieniu i nie jest sztuką dla sztuki. W uczeniu się obcego języka przy zdaniach złożonych to nieoceniona pomoc.
Jeśli odbieram poezję tylko uczuciem i brakuje zrozumienia, to nie ma pełnego przeżycia.
Takie jest moje zdanie. Bez urazy. :)

Człowiek zapieprza na drugiej zmianie, a tu schadzki pod wierszem robią :)
Bywa i taż w życiu, jak w tym wierszu.
I nie wiem, czy bardziej boli, kiedy krzywdzisz kogoś nieświadomie, czy ze świadomością. (:

Bardzo :)

... a dalej, jak w kom. Lilly

No przecież pamiętasz, co powiedział doktor Strosmaier :)

Wiersz z kategorii tych, nad którymi trzeba się zastanowić, przetrawić je. Ja przetrawiałem go dodatkowo po wypowiedzi lilly dotyczącej interpunkcji, a przyznam się, że przy tej konstrukcji wiersza nie jest to łatwe. Dodatkową trudność stanowiło to, że lilly jednym razem wskazuje brak przecinków "przed", a innym "po". Moim zdaniem brakuje przecinków przed: starych bliznach, że cierpi, co strawić, oddałem w pocałunku, jak straszne mam. A że tyle nacierpiałem się przy poszukiwaniu tych braków, minimalnie obniżam ocenę za poprawność językową.

Wiesz, jak jest u mnie z interpunkcją.
Czasem dostrzegam konieczność jej zastosowania, ale technikalia mi umykają.
Robię je tam, gdzie chcę czytelnika zmusić do przystanku, bądź odczytania frazy w sposób pożądany, ale zasady...

strsznie realne

A jest coś bardziej realnego od życia?

nie ma nic bardziej realnego od życia, no chyba, że wiersz o głupocie, która czasem dotyka każdego

Wiersz o kochaniu,każdy jest pragnący,nawet kiedy niczego nie pije,poza wodą.

Wiersze o małym człowieczku (patrz nagłówek poetyckiego zbioru) - to przecież także wiersz o "małej" kobiecie, tak strasznie głupiej i tak strasznie kochanej (patrz ostatnie wersy), że aż strach. Mieć taką za żonę - marzenie każdego, kto pragnie, by jego - z nią zrodzone - dzieci też w efekcie jo-jo były... strasznie głupie i kochane (??)

Bo "jaka matka - taka natka"?

Gdy głupota ma skrzydła (tytuł wiersza, nawiązującego do czeskiego porzekadła), nie tylko ręce opadają