Piękny, wzruszający wiersz.
Opisać sedno jest tak trudno, więc "nazwać nienazwane". Uśmiech staje się ważniejszy od słowa, tak, często tak jest. I cóż, jeśli wróg jest ciągle ten sam i szczery, innych wrogów nie ma, to można być spokojnym, bo przejawy wrogości są przewidywalne, obliczalne.
I po tych prośbach jest wycofanie się, wystarczy być człowiekiem. Choć nie, tu jest jeszcze ta ufność, wynikająca z wiary.
Brzmienie bardzo melodyjne ze względu na czternaście sylab ze średniówką i rymami.

Podoba mi się Twoja modlitwa, taka zwyczajna, taka od serca, taka prywatna. Wreszcie rymy, które umilają treść.

"Po prostu być człowiekiem", to karkołomny wyczyn.

Piękny wiersz.

Bardzo dziękuję :)