dryfuję 

namaszczona przez  samotność 

gloria i chwała upadły 

wieże z kości słoniowej 

aureoli na głowie brak 

jasność przeplata ciemność 

tworząc mozaikę dobra i zła 

ozdabiam nadzieją serce 

zakrywam rozdrapane rany  

wyblakłe blizny życia 

przywdziewam kolejną warstwę zbroi 

krzyczałam z bezsilności 

umierając w imię własnych wartości 

niezłomnie wierzę w miłość 

dryfuję 

niesiona wiatrem zmian