Bardzo boję się umierania. Lęk jest jak wiatrak. Najchętniej umarłabym nocą.

Moja dusza będzie wielokolorowa, zobaczy ją każdy,

nawet w nocy.

Kiedy tylko się wyłoni, możnaby do niej przywiązać sznurek

i zawiesić w oknie biblioteki.

By przyciągała wzrok, świeciła w nocy.

Przy okazji byłby tam dla niej the test i radość pobytu w bezwietrznych warunkach.

I tak pójdzie w głąb czasu, gdzie ciemności nie oświetli ani znicz

ani modlitwa.

Do miejca ostatecznego zawsze zdąży.

Może w bibliotece zdołałaby jeszcze trochę powróblić.