spotykali się przez zamglone lustro weneckie, 

brzoskwiniowe uśmiechy pochłaniały ich godzinami,

można by rzec, zagnieździły się  

na dobre w ciałach 

po drugiej stronie, cień sardonicznego  

uśmiechu niczym demon przenikał przez 

klawiaturę zamieniał się w dreszcze  

wchodząc w jej ciało 

mówił: zobaczymy się kiedyś  

po trzęsieniu ziemi  

ech! co tu gadać, boski był!