zimno. wyjałowiona ziemia rodzi kryształki  

boi się światła, metafor bijących pejczem

cięć. jak sączki wchodzą w głąb  

rozszarpują trzewia /zalana maź wrzucona  

w żar puchnie a zarazem pielęgnuje zapach bólu/

zmruż oczy kochany: stworzymy wspólną przestrzeń,  

to nic, że gdzieś na drzewach krwawią liście  

(falują w jaskrawym blasku) - jeszcze chwila

będziemy daleko - zanim otworzysz powieki  

poczujesz słodkie ukojenie przedświtu 

i to nie jest siódmy cud świata

czerń spleciona z czerwienią