Ile jeszcze mam wieczorów,

bez snu nocy, ściemnień nieba?

Ile dni ubranych w szary,

zgrzebny pejzaż?

Ile razy tuż nad ranem

zbudzę strachy? Zadrżą ręce.

I czy zdołam obłaskawić

jakieś szczęście?

Choćby małe, jak okruszek,

takie zgoła nieporadne,

pełne obaw, że mi znowu

w czort przepadnie!?

Ile błysków jeszcze w oczach

mi zapalisz, ślepa karmo?

Ilu ludzi mi zabierzesz,

bym na czarno

w korowodzie? Potem znowu

w przeznaczonym zabieganiu.

Ilu jeszcze się nie oprę

zaniechaniom,

grzechom pychy i pokorze,

pogodzeniom, buntom, dumie?

Skoro znowu obudzona,

zatem umiem

odgadywać cel przed sobą?

Liczyć straty i planować,

wpisać w kajet bilans zdarzeń,

ubrać w słowa.

Niech nabiorą sensu w brzmieniach.

niech melodią się potoczą,

szamańskimi zaklęciami,

w których ojciec,

babcia, mama i sąsiadka -

przyjaciele - dziś anioły...

Leszek, Darek, Paweł, Baśka,

choć wybrali

sami datę i godzinę...

Ile razy znicz zapalę,

ile razy właśnie do nich

się wyżalę?

Czy wybaczy te pytania,

ten co karą, bądź nagrodą?

Podsumuje mnie sumiennie,

zliczy słowa,

zbiór uczynków i nadzieje,

przeplecione zwątpieniami.

W chwili, w której ważne tylko,

co za nami.