Marzenia przecież nie miały się starzeć, 

a pokuliły, niczym starcze wierzby. 

Nie, że przygniotły przedeptane lata 

i liczne wiosny. 

Zebrały może zbyt wiele niespełnień 

i prztyczki nosa im utarły nieco. 

Marzenia stare – siwe emerytki – 

ubóstwem świecą, 

gdy nie ma środków, by zaparzyć ziółka – 

w portfelach marzeń brzęczą śmiechem drobne. 

I choć w starości swojej nadal piękne, 

lecz niewygodne. 

W akt notarialny wpiszmy dożywocie, 

bo nie ma rady, bo mus je dochować. 

Niech brzmią bajami na przypieckach – godnie, 

dopóki człowiek 

może przytulić i nie cofnie ręki 

od tych nestorek, z lekka zdziecinniałych. 

Wrośniętych w życie na złe i na dobre, 

w uczuciach stałych.