Nad ranem mi się przyśnił trzynastozgłoskowiec -

wzorcowy, niczym wieszcza, ale nie opowiem…

I wpłynął był na niwę moich snów, jak zjawa.

Po każdym wersie biłam, jak w amoku, brawa.

Bez żadnej był inwersji i miał rymy miodne -

wzorcowe, nienaganne, ale nie opowiem,

a zdradzę wam jedynie, że średniówka wszędzie

oddechy wstrzymywała i rosło napięcie.

Dramatyzm i obrazy jak z płócien Matejki -

przez sen wymamrotałam: - Cudoooo! i: - Ojejku!!!

Aż zbudzić żem się bała i podnieść powieki,

do szafki więc sięgnęłam po nasenne leki.

Niechcący tam znalazłam ołówek i kartkę,

pod kołdrę je wciągnęłam, jak spragniony ćwiartkę.

Już miałam zapisywać, ręka kłusem gnała...

ale niestety prędkość jej była zbyt mała

i mi pouciekały najpiękniejsze frazy,

spójniki, interpunkcja… przepadły, zarazy!

A wierzcie mi, wzorcowy trzynastozgłoskowiec…

Lecz o czym? Sama nie wiem - pamięć jest zawodna.

Zostało więc wspominać, jakżem się pociła,

gdym przez sen go jak wieszczka biegusiem płodziła.

To było dziecko moje! Fantazja - w mamusię!

A ja się obudziłam… Śmiesz się śmiać? Uduszę!

* * *

A potem, już na trzeźwo, zaparzyłam kawę,

do dzbanka ją nalałam i poniosłam z wprawą

na ławę, tam gdzie laptop rozsiadł się i czeka.

Czy do tej kofeiny chcecie kapkę mleka?